من صبورم اما...
به خدا دست خودم نیست
اگر می رنجم یا اگر شادی زیبای تو را
به غم غربت چشمان خودم می بندم
من صبورم اما...
چقدر با همه ی عاشقیم محزونم !
وبه یاد همه ی خاطره های گل سرخ
مثل یک شبنم افتاده ز غم مغمومم
من صبورم اما...
بی دلیل از قفس کهنه شب می ترسم
بی دلیل از همه تیرگی تلخ غروب
و چراغی که تو را از شب متروک دلم دور کند
من صبورم اما...
این بغض گران صبرچه میداند چیست؟؟؟؟
نمی دانم چرا این گونه هست؟
وقتی نگاه عاشق کسی به توست می بینی اما،دلت بسته به مهر دیگری است.
بی اعتنا می گذری وعاشقانه به کسی می نگری...
که دلش پیش تو نیست ...
میدونی تو زندگی چی سخته؟
این که طرف مقابلت ندونه تو براش می میری
میدونی تو زندگی چی سخته؟
این که همه بدونن عاشقی و طرف مقابل ندونه
میدونی تو زندگی چی سخته؟
این که ببینی همه عاشق کسی هستن که تو دوست داری
میدونی تو زندگی چی سخته؟
این که نتونی بهش بگی دوست دارم و وقتی هم که می گی ....
میدونی تو زندگی چی سخته؟
نه !تو نمی دونی تو زندگی سخته غرور تو همه زندگی تو پای یکی بزاری اما اون.....
تو نمی فهمی چون دردشو نکشیدی سخته .......
خیلی سخته حالا میدونی تو زندگی چی سخته؟ ......................................?!
من نشانی از تو ندارم
اما نشانی ام را برای تو می نویسم:
درعصرهای انتظار،
به حوالی بی کسی قدم بگذار!
خیابان غربت را پیدا کن
و
وارد کوچه پس کوچه های تنهایی شو!
کلبه ی غریبی ام را پیدا کن،
کناربیدمجنون خزان زده
و
کنارمرداب ارزوهای رنگی ام!
درکلبه را باز کن
و
به سراغ بغض خیس پنجره برو!
حریر غمش را کنار بزن!
مرا می یابی