حکیمی به فرزندش گفت:
هزار پند آموخته ام که از آن چهارصد پند برگزیده ام و از آن میان هشت از آن برگزیده ام:
دو چیز را فراموش مکن اول خدا را دوم مرگ را.
دو چیز را فراموش کن اول کسی که به تو بدی کرده دوم کسی که به او نیکی کردی.
و
به خانه ای که وارد شدی چشمت را نگه دار.
به مجلسی که وارد شدی زبانت را نگه دار.
به سفره ای که وارد شدی شکمت را نگه دار.
و به نماز که ایستادی دلت را نگه دار.
و چه محتاجم من
به هوایی دیگر
به فراموش شدن
به صدایی مرموز
به نوایی در سوز
به یک دو بیت از خیام
که رهایم کند از ماتم ایام
تو به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه ی همسایه
سیب را دزدیدم!
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلوده به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالهاست که در گوش من
آرام
آرام
خش خش گاه تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق این پندارم
که چرا...؟
خانه ی کوچک ما
سیب نداشت